Column Hannah en Martin

Ik was gaan kijken naar een voorstelling over Wittgenstein, en na afloop hoorde ik vooral veel opgewonden geroezemoes over een andere voorstelling; iets met een man en een vrouw die scenes speelden en dat dat heel erg grappig was geweest en ook zo pijnlijk actueel.

Blijkbaar had de schouwburg die twee voorstellingen in een Double Bill aan het publiek verkocht en nu vormde het publiek een groep dat elkaar enthousiast begroette alsof ze samen echt iets hadden doorgemaakt. Over de Wittgenstein voorstelling werd die avond vooral gezwegen (waarschijnlijk omdat het publiek het heel goed had begrepen), maar over Hannah en Martin waren ze een week later nog niet uitgepraat.  

Uiteindelijk heb ik die voorstelling pas jaren later gezien, in een vreemd soort kelderachtig theatertje midden in het centrum van Londen voor een handjevol Engels publiek. Het was een beetje een vervreemdende ervaring. Ze speelden de voorstelling in het Nederlands, maar de vertaling op de schermen liep soms achter waardoor er op hele vreemde momenten heel hard gelachen werd en op andere momenten juist een gek soort stilte viel, waar ook Willem en Lineke van in de war leken te zijn.  

Na afloop was er een nagesprek. Een ijverige Engelse theaterschoolstudent vroeg aan Lineke hoe haar theatergroep nu precies heette. Zonder te verblikken of te verblozen antwoordde ze: Mosquito with the golden tooth, alsof dat iets heel normaals was om te zeggen. I see, zei de jongen zacht. Toen vroeg hij aan Willem hoe zijn groep heette. Willem keek naar de grond, aarzelde even en zei toen ‘The Cow’.  Waarop ik als enige in die zaal heel hard moest lachen, geheel asynchroon met de rest van de mensen.

The Mosquito en The Cow bestaan inmiddels beiden niet meer, maar de voorstelling gelukkig nog wel. En ik ben maar wat blij dat ik binnenkort in Bellevue de kans krijg om er nu eindelijk eens echt bij te kunnen zijn."

Freek Vielen, artistiek leider theatergroep De Nwe Tijd