Column Nic Bruckman
"De gevangenis in Londen was met afstand de meest gewelddadige plaats waar ik ooit geweest ben. Maar het was ook een warm nest. De mensen waren hard. Maar ook grappig. En eerlijk. En ik hoop dat ik ze hiermee recht doe."
Eerder schreef ik over mensen die slechte dingen doen. Mensen die anderen aanzetten tot zelfmoord. Mensen die andere mensen injecteren met hiv besmet bloed en een mens dat andere mensen opat. Ondertussen begin ik me meer en meer af te vragen wat het stapje na die slechte daden is.
Gevangenisstraffen zijn wereldwijd de afgelopen decennia steeds langer geworden. Maar wat gebeurt er eigenlijk in al die gevangenissen? Op TV zien we stoere mannen die ontsnappingspogingen plannen, of bad girls die elkaar de haren uittrekken op vrouwenvleugels. Maar hoe is het er nou echt, in die steeds vollere gevangenissen? En wat zegt het leven daarbinnen over ons daarbuiten?
Dit vroegen regisseur Anne Maike en ik ons af. Dus ik ging op verkenning. Op mijn eerste rondwandelingen (op het internet) kwam ik al vacatures tegen voor gevangenisbewaarder bij de grootste gevangenis van Londen. Ik was eerst vooral nieuwsgierig naar de sollicitatieprocedure. Ik deed wat testjes online en toen ik er doorkwam dacht ik: waarom ga ik dit niet een tijdje echt doen?
Dus ik deed zo’n shuttle run test. Bliep - ren - bliep -ren. Ik deed mee in rollenspellen waarin ik een zogenaamd-agressieve gevangene rustig zijn cel in moest leiden. Ik leerde omgaan met een wapenstok, met handboeien, met pepperspray. Ik beukte mede-cursisten met een wapenschild tegen de achtermuur van de trainingscel. Ik oefende de celdeur open doen. En weer dicht. En weer open. En weer dicht.
En uiteindelijk mocht ik dan mijn sleutels voor de gevangenis gaan ophalen. En daar begint Vast.
Het stuk is een gefictionaliseerd verhaal over mijn 11 maanden in een penitentiaire inrichting. Van seriemoordenaars tot winkeldieven en van pedoseksuele veelplegers tot witte boorden criminelen. Boris Becker zat er, net als Oscar Wilde ooit.
We kijken vanuit een cipier mee naar zijn laatste dag. Zijn laatste avond. We graven rond in het gebied tussen haat en liefde. Tussen daderschap en onschuld. En tussen rehabilitatie en vergelding.
De gevangenis in Londen was met afstand de meest gewelddadige plaats waar ik ooit geweest ben. Maar het was ook een warm nest. De mensen waren hard. Maar ook grappig. En eerlijk. En ik hoop dat ik ze hiermee recht doe.
