Mijn amygdala heeft een sabbatical nodig
Column door Teunie de Brouwer
Dat was mijn conclusie, na maanden in een escape room van angst te hebben gezeten.
Voor de relaxten onder ons: de amygdala is een onderdeel van de hersenen dat verantwoordelijk is voor het verwerken van emoties, en met name; ANGST.
Angst is een emotie die ons allen bekend is. Het is de knoop in de maag, die versnelde hartslag, de klotsende oksels. Die zenuwachtige spanning die je soms overvalt in een potentieel ‘gevaarlijke’ situatie. In de avond alleen over straat, in een lift die tussen twee verdiepingen stil komt te staan, voor een sollicitatie of wanneer je moet speechen op de bruiloft van die beste vriend met nogal hoge verwachtingen. Allemaal heel begrijpelijk en belangrijker nog: van voorbijgaande aard.
Maar wat doe je als je amygdala overactief is en angst niet slechts een slechte raadgever is, maar een chronische staat van zijn? Precies, dan laat je die k*t amygdala gewoon operatief verwijderen.
Ik had zelf een behoorlijke angststoornis te pakken toen ik hoorde dat een jongen uit New York zijn Amygdala had laten verwijderen. Ik dacht: yes, dat wil ik ook! Heerlijk, een angstvrij leven! Maar wat blijkt, de beste jongen heeft nul emoties meer.
Er is geen sweet-escape zoals een paracetamol voor een kater, geen chatGPT die even je column schrijft, geen simpele druk op de knop waardoor je de volgende dag een pakketje uit China binnen hebt. Nee, een berg aan therapie, lieve vrienden en (in mijn geval) er een voorstelling over maken. En zo is de voorstelling HERT geboren.
Voor de eerdergenoemde niet gepanikeerden onder ons: kom vooral. Los van dat het een verhaal is waar we gelukkig ook om mogen lachen, geeft het ook inzicht in hoe het is om last te hebben van paniek.
Voor al mijn mede-angstdieren, kom ook. Voor wat vreugde, emotie en humor, die ik goddank heb kunnen behouden, omdat mijn amygdala niet verwijderd is.
