Column Lars Brinkman

Wij zijn hier altijd al geweest

Op de middelbare school zat ik altijd gapend in de geschiedenisles. Ik vond al die verhalen over vroeger maar abstract en vroeg mezelf steeds af: Wat heb ik, hier levend in Amsterdam in 21e eeuw, te maken met al die oorlogen en veldslagen die in continenten hier ver vandaan en decennia geleden plaatsvonden?

Dat veranderde toen ik bij het maken van mijn voorstelling Männerbund historische homoseksuele figuren leerde kennen. Ik las in verschillende interviews hoe lhtbiq+-ers in oorlogstijd leefden. Ik las over een Duitse jongen die verliefd wordt op een andere jongen in zijn Hitlerjugend-zomerkamp, over een Amsterdamse man met een liefde voor Duitse marsmuziek en soldaten in uniform en over een Hagenees die tijdens oorlogstijd regelmatig naar de Cineac en Sauna Scheers ging om daar contact met mannen te zoeken.

Ineens borrelde dat verwantschap, dat ik eerder zo duidelijk miste met de geschiedenis, onmiskenbaar in mij op. Dit zijn mensen in wie ik me kan herkennen. Ik deel met hun mijn angsten, mijn verlangens, mijn fouten, mijn zoektocht naar saamhorigheid en naar liefde. Ik besloot de mensen uit die verhalen vanaf nu te zien als mijn queer familie, die ik nooit gekend heb.

Wat me het meest raakte tijdens het maken van de voorstelling was het inzicht dat mijn lhtbiq+-familie hier altijd al is geweest. We zijn niet een trend die sinds de jaren ’80 ineens meer zichtbaarheid heeft vergaard. Nee. Zelfs in de tijd van het Oude Griekenland waren wij er al. Wij zijn hier altijd al geweest.

Maar hoe is het mogelijk dat níemand mij ooit íets over mijn familie heeft verteld en me nooit naar het verleden heeft laten kijken vanuit hun perspectief? Ineens werd het me glashelder dat ik hun verhalen niet onverteld mag laten.

Daarom vraag ik jou, lezer, theaterbezoeker, luisteraar, om te gaan zitten voor deze verhalen, waarvan ik - helaas - zeker weet dat ze je onbekend zijn. In het theater krijgen deze verhalen de ruimte. Hier kan de geschiedenis inclusief gemaakt worden en ons collectieve geheugen her(be-)dacht. Hier draaien wij samen het perspectief en schijnen we licht op de verhalen die uit de vergetelheid zijn opgegraven.

Ik nodig je graag uit om plaats te nemen in de theaterzaal. Op 4 en 5 mei vertel ik aan jou over mijn queer familie. Opdat ze in jou en in mij kunnen doorleven.