Column Lotte Dunselman

Onlangs mocht ik bij de plaatselijk tv-zender RTV Noord komen vertellen over De kant van Ada. Andere tafelgast was de ex-directeur van FC Groningen en huidige voorzitter van een plaatselijke amateurvoetbalclub. In de wachtkamer werd mij al verteld dat hij kwam om ‘sorry’ tegen het publiek te zeggen. Een nogal beroemde speler van zijn club had een andere speler voor het oog van de camera een dreun in het gezicht gegeven. De provincie was te klein, het hele weekend was het nergens anders over gegaan. Ik begreep de consternatie niet helemaal. Ik heb zelf een tijdje bij de Durgerdammer Racing Club gevoetbald en daar zou voor dit akkefietje niet eens gefloten zijn.

De voorzitter was zich echter zeer bewust van de ernst, hij was afgelopen weekend nog op stap geweest met Marc Overmars, vertrouwde hij me met een glimlach toe, dus tja, nou ja, da’s natuurlijk niet best, zei hij. 

Toen we eenmaal aan tafel zaten en de camera’s aangingen deden we ons best om ernstig te kijken. Eerst ging de voorzitter meerdere malen door het stof en daarna vertelde ik over mijn voorstelling De kant van Ada. Ook een gewelddadig verhaal, dat had RTV Noord mooi bij elkaar gezocht. 

Nadat ze een vrij confronterend fragment hadden laten zien waarin ik een minuut lang de longen uit mijn lijf gil (het moment in de voorstelling waarin Ada’s man wordt opgepakt omdat hij de verkrachter en moordenaar van een 16-jarig meisje blijkt te zijn) vroeg de presentatrice me naar de overeenkomsten met de zaak rondom Marianne Vaatstra, het in 1999 verkrachtte en vermoordde meisje uit Friesland. Ik vertelde dat de oorspronkelijke roman Jij bent van mij van Peter Middendorp geïnspireerd is op die zaak. Peter schreef vanuit het perspectief van een moordenaar. Ik raakte vooral geïnteresseerd in de vrouw van dat personage. Ik vroeg me af hoe dat is, dertien jaar lang leven met een verkrachter en moordenaar en dat misschien niet eens weten. Want wist ze het? En hoe leef je verder na zoiets? Wat betekent het voor jou en je kinderen als je man zoiets doet? 

Vanuit die vragen schreef Peter Middendorp zijn eerste toneeltekst, en meteen ook een nieuwe roman De kant van Ada. De overeenkomsten met de zaak Vaatstra zijn nog een paar gruwelijke feiten. Eén daarvan is dat het hele dorp in die tijd ervan overtuigd was dat de dader van deze brute misdaad in het asielzoekerscentrum moest wonen. Altijd de eerste zondebok, het asielzoekerscentrum. Je kunt er zelfs een kabinet op laten vallen. Bewijs vond men in het feit dat haar hals was doorgesneden, dat was een ‘on-Nederlandse daad’. Toen dertien jaar later na DNA-onderzoek bleek dat het een Nederlandse boer uit hun midden was geweest, was men hoogst verbaasd. 

We sloten het programma af met de vrolijke noot dat er ook hele mooie muziek in de voorstelling zit. De voorzitter gaat zeker komen kijken zei hij.