Dan maar alleen

Als onderdeel van een muzikale familie is Cheyenne gewend om te creëren met anderen. Begin 2023 besloten zij en haar broer dat het tijd was voor hun eigen pad. Dit was vooral een confrontatie met haarzelf: “Mijn broer was en zal er altijd zijn voor me zijn. Maar het was tijd om te zien wat ik zelf kan. Al was dit onverwacht en plotseling, ik geloof dat tegenslag kans biedt om te reflecteren en te groeien en dat is precies wat ik gedaan hebt.”

In haar maakproces heeft Cheyenne eenzaamheid en alleen zijn in de ogen aan gekeken. “De split met mijn broer voelde als een heartbreak. Ik was boos en wilde het helemaal niet alleen doen. Langzaam kwam er acceptatie en ook enorme dankbaarheid: de vrijheid om mijn kant van het verhaal te vertellen. Van zusje en 'dochter van’ naar volwassen maker. Zelf vallen, zelf opstaan en een eigen team samen stellen.”

Alleen schrijven was niet gemakkelijk. Ze kwam erachter dat maken in totale eenzaamheid een grenzeloosheid ontsluit die haar niet dient. Het proces stelde dus, naast groeiende zelfstandigheid, ook mooie vragen over de verhouding tussen autonomie en steun: “In totale eenzaamheid ga ik door totdat mijn tank leeg is. Mijn eigenheid behouden terwijl ik wél een sparringspartner heb om mee te sparren, door gezien te worden en feedback van te ontvangen lukt me veel beter.”

Muziek is een familielid, een entiteit die haar gezelschap houd in vele vormen: als spiegel, inspiratie, troost, uitlaatklep. Wanneer ben je echt alleen en ben je alleen als je muziek hebt om je gezelschap te houden? Muziek hielp haar ook door deze period heen, zoals het dat al haar leven doet. In haar voorstelling worden we deelgenoot van deze bijzondere relatie in al haar vormen (akoestisch, zang, ritme, soundscape en spoken word) en hoe deze haar kracht geeft en terug op haar benen hielp.