Smoezen met Karl Giesriegl en Irina Koriazova van Mezrab

Door Roos Wolthers

Jullie staan vier dagen in Theater Bellevue. Wat zijn jullie precies van plan?

Irina: Ja, we hebben er heel veel zin in! Op 27, 28 en 29 december organiseren we solovoorstellingen. We hebben al drie prachtige shows geselecteerd van een Ierse verhalenverteller, een Libanese verhalenverteller en een Nederlandse verhalenverteller. Die avonden zorgen we voor een volledige Mezrabervaring, door de voorstellingen aan te vullen met een introductie van een host en een kort verhaal als opening en warmmakertje. De vierde avond is gevuld met korte optredens van allerlei verschillende vertellers. Die verhalen worden speciaal voor die avond gemaakt. Het wordt een spannend programma, want zelfs wij weten nog niet precies wat er gaat gebeuren. 

Waarom hebben jullie gekozen voor het thema Home away from home?

Irina: We vonden het thema mooi passen bij de periode, bij de laatste dagen van december. Rondom de feestdagen is hun thuis voor veel mensen extra belangrijk. Maar een thuis hebben is niet vanzelfsprekend. Sommige mensen zijn niet in staat om naar huis te gaan of hun familie te bezoeken. Daarom willen we in Bellevue een tweede thuis creëren, een veilige en warme plek om samen te komen. De meeste programma’s zijn in het Engels, zodat ze toegankelijk zijn voor migranten die geen familie in Nederland hebben. 

Karl: We beschrijven Mezrab vaak als een grote huiskamer. Zodra je binnenkomt, ruik je de geur van soep, zie je natte jassen en sokken die te drogen hangen én hoor je verhalen. 

Hoe gaan jullie ervoor zorgen dat Bellevue als een tweede thuis gaat voelen?

Karl: Het vertellen van verhalen, het intieme karakter daarvan, is voor ons onlosmakelijk verbonden met je thuis voelen. Verhalenvertellers zijn authentiek. Hun verhalen gaan over hun eigen leven. Performers hebben niets om op te leunen, geen medespelers, geen decor, geen rekwisieten. Alleen hun stem en hun eigen verhaal. De kwetsbaarheid van de performers zorgt ervoor dat je je verbonden met ze voelt. Bezoekers blijven vaak hangen na een voorstelling. De verhalen maken iets bij hen los, waardoor ze willen doorpraten en hun eigen verhalen durven te delen. Storytelling creëert een gevoel van veiligheid, intimiteit en verbondenheid dat ik associeer met thuis zijn. 

Hoe komt het thema terug in de drie solovoorstellingen?

Irina: De eerste voorstelling, van Raffi Feghali, gaat over zijn liefde én haat voor zijn geboortestad, Beirut. In de tweede voorstelling vertelt Sinead O’ Brien over haar kindertijd, waarin ze zich door de scheiding en problemen van haar ouders nooit echt thuis voelde. Het derde verhaal is van Marijn Vissers, die vertelt hoe hij als jonge, homoseksuele man in de jaren 80 verhuisde van een traditioneel dorp in Brabant naar Amsterdam. In Amsterdam kon hij eindelijk zichzelf zijn, maar toch blijft hij zich verbonden voelen met het dorp waar hij vandaan komt.

Het zijn alle drie verhalen over mensen die een complexe relatie hebben met hun thuis. Waarom hebben jullie daarvoor gekozen? 

Irina: De laatste dagen van december zijn een vreemd. Je zit tussen twee grote feestdagen en tussen twee jaren in. De verhalen gaan ook over tussenruimtes. Ze gaan over mensen die op zoek zijn naar een plek waar ze zich thuis voelen of verscheurd worden tussen meerdere thuizen. Ik denk dat veel mensen zich daarin kunnen herkennen. We hebben rondom de feestdagen niet alleen vrolijke feelgoodverhalen nodig. Het is belangrijk om ook ruimte te maken voor verhalen met lagen en diepte. Dat betekent niet dat er niet gelachen kan worden hoor, want in alle drie de verhalen zitten ook ontzettend grappige momenten.

Wat willen jullie het publiek meegeven, zo vlak voor de start van het nieuwe jaar? 

Karl: Een verhaal geeft een prachtig beeld van het leven van een ander. Soms lijkt dat leven veel meer op dat van jou dan je zou verwachten, een volgende keer is het anders op een manier die nooit in je zou opkomen. We willen het besef meegeven dat iedereen een verhaal heeft. En dat het belangrijk is om naar die verhalen te vragen en te luisteren.

Hebben jullie een voorbeeld van een moment in Mezrab dat uitdrukt waarom jullie zo van storytelling houden?

Irina: Een paar weken geleden vertelde een man uit Iran hier voor het allereerst een verhaal op het podium. Hij vertelde over zijn moeder en hoe zij altijd tegen hem zei dat hij de mooiste jongen van de wereld is. Zij is Russisch, met blond haar en blauwe ogen, en hij ziet er typisch Iraans uit. Op een dag hoorde hij een van zijn moeders vriendinnen tegen haar zeggen: ‘Wat jammer dat je zoon niet op jou lijkt’.

Die opmerking maakte hem verdrietig en onzeker. Hij ging stiekem zijn moeders make-up op dragen om er net zo mooi uit te zien als zij. Later gebruikte hij allerlei haarproducten om zijn haar op het haar van zijn moeder te laten lijken. En toen nam hij zijn hoed af en zei: ‘Dat is de reden waarom ik nu kaal ben.’ Toen hij naar Amsterdam verhuisde, ontmoette hij iemand die hem, net zoals zijn moeder vroeger, mooi vindt hoe hij is. Het was zo’n simpel verhaal, maar enorm kwetsbaar en aangrijpend. De zaal hing aan zijn lippen en ik was aan het huilen. En dat is dan nog maar één voorbeeld, want eigenlijk maak ik in Mezrab elke week zoiets mee.

Karl: Ik heb nog nooit een mislukte avond meegemaakt in Mezrab. Niet elke avond is spectaculair, maar elke avond is bijzonder. Want zelfs als het vertellen niet heel soepel gaat, is het ontroerend dat de spreker zo dapper is om op een podium een kwetsbaar verhaal te vertellen. Dat is voor het publiek genoeg reden voor een daverend applaus