Smoezen met Nic Bruckman
"Hoe kom je van vrienden, die juist individuele vrijheid vinden bij elkaar, tot evenwichtige ouders? Dat is wat mij het diepste raakt, in mijn eigen verhaal en die van andere ervaringsdeskundigen."
Wat fijn dat je terug bent na het mooie stuk Kogelvis! Hoe kijk jij terug op dat debuut in 2016 in het Bellevue Lunchtheater?
Heel blij om terug te zijn! Dat debuut voelde best overweldigend. Omdat enerzijds mensen er veel meer uit haalden dan ik had durven hopen. Aan de andere kant waren er ook mensen die er totaal niet in mee konden gaan. Maar ik kijk er vooral met dankbaarheid, trots en plezier op terug! Dat iets dat je letterlijk in de slaapkamer bij je ouders thuis op een oude computer tikt uiteindelijk levende vorm krijgt, met zo veel vakkundigheid, talent en liefde. En dat je dan in de Paloni Zaal kan zitten en voelen dat jouw verbindingen in verbinding staan met iedereen die meewerkt, en dat die zich weer verbinden met een zaal vol vreemden. Magisch.
Wat heb je in de tussentijd gedaan?
Ik was lid van de Studio Group, een ontwikkeltraject bij de Royal Court in Londen, en heb daarna daar een stuk gemaakt dat ging over een serie onenightstands tussen twee mannen in een hotel tijdens een conferentie voor de kersenindustrie (ja, echt). Het ging erover dat wat perfect lijkt (een gesuikerde kers die eeuwig houdbaar is / de acceptatie van queerness door de mainstream) soms niet is wat je hoopt. Mijn laatste voorstelling daar ging over consumptie, eenzaamheid en lockdown. Daarnaast ben ik nu een van de makers verbonden aan Grand Theatre Groningen en steunen zij de ontwikkeling van mijn eigen stichting.
Hoe verging het jou de afgelopen twee jaar? Is deze tijd van invloed geweest op jouw schrijven in het algemeen en misschien ook op specifiek op deze tekst?
Ik vond het gek hoe weinig ik theater leek te missen, maar dat de gevoelens van vervreemding tijdens de lockdown er toch ergens een uiting van waren. De eerste keer dat ik weer iets zag waar ik helemaal in mee gesleept werd (The Song Project van WENDE bij de Royal Court!), wist ik weer wat ik gemist had. Ik heb geweend.
Vader en moedertje is een stuk over moderne gezinsvormen. Waarom wilde je hier een tekst over schrijven?
Omdat een kind krijgen met iemand waar je nooit seks mee hebt gehad echt anders is. Dat heb ik zelf ervaren met de vriendin waarmee ik mijn kind op de wereld heb gezet. Het stuk gaat niet over ons, het is fictie, maar het raakt wel aan situatie waar wij ook tegen aan liepen. Hoe kom je van vrienden, die juist individuele vrijheid vinden bij elkaar, tot evenwichtige ouders? Dat is wat mij het diepste raakt, in mijn eigen verhaal en die van andere ervaringsdeskundigen.
En hoe verhoudt zich dit tot een titel die eerder refereert aan kinderspel - Vader en moedertje spelen - ?
Kinderspelletjes zijn vaak voorbereiding op situaties die je nog niet begrijpt. En ik denk dat de relatie tot jezelf als ouder (maar ook als kind) altijd een spel blijft. Met jezelf, met je ouder, met je kind, en met de wereld.
Kogelvis ging over een serial killer, jongens die zich willen overgeven en mannen die willen bezitten. Voor Bleeding Love vertrok je vanuit de Groninger HIV-zaak. Heftige gebeurtenissen met mensen die over een grens heen gaan. Wat fascineert jou in personages die die grens over gaan van het toelaatbare, het betamelijke?
Het voelt alsof die behoefte bij mij heel diep zit. Als je naar de meest primitieve vorm van leven kijkt, dan is dat ook een grens. Een membraan tussen binnen en buiten. Daar komt alle complexiteit van het leven uit voort. Bij mij misschien ook.
Dat klinkt best zwaar, wordt deze lunchvoorstelling er een die zwaar op de maag valt of valt dat wel mee?
Haha, niet zwaar op de maag tot nu toe. Ik hoop dat het publiek de zaal verlaat met gevoel van “oh ik dacht even dat ik het niet begreep, maar toen bleek dat ik het beter begreep dan ik zelf doorhad.”
