Ontmoet de Bellevue Junior Schrijvers

Vanaf januari 2023 verzamelden 9 jonge toneelschrijvers (15 t/m 27 jaar) zich elke twee weken in de backstage van Theater Bellevue. Begeleid door toneelschrijver Sanne Schuhmacher (o.a. BonteHond, NTJong, MAAS TD) kregen zij schrijfworkshops, masterclasses spoken word, comedy en songwriting en bezochten samen voorstellingen. Ze werkten toe naar eigen teksten over (voor)ouders die op woensdag 5 juli om 19:30 worden gepresenteerd.

Dit project wordt mede mogelijk gemaakt dankzij een bijdrage van het Nederlands letterenfonds.

De Junior Schrijvers stellen zich aan je voor door middel van hun dierbaarste zin, die zij schreven tijdens dit traject.

“Als je me echt zou kennen dan zou je weten dat ik niet boos ben, ik ben enthousiast. Het is iets dat je in me hebt aangewakkerd. Een vuurtje. Klein, lief, beetje blauw, beetje rood, oranje vlammetje dat groeit op uitwisseling, discussie, vonken. En ja, helaas hoort daar ook mijn stem verheffen bij…”

We kregen in dit traject een spoken word les van Lin An Phoa en ik heb echt ontzettend genoten van die les. Ik vind spoken word sowieso een heel vet genre en ik vond het nog vetter om er eindelijk een keertje zelf mee aan de slag te gaan. 

Ik ben best wel een expressief persoon en raak snel enthousiast, waardoor ik me echt totaal onbegrepen voel als er dan de sticker ‘jij bent boos’ op me wordt geplakt. Ik ben iemand die graag een discussie voert en dat ook leuk vind, dus daar wilde ik graag over schrijven.

"Als jij doet alsof mama kangaroo nog een kusje moet krijgen van het baby'tje uit het buideltje en bijna bedelend 'ik hou zo van je stralend engelenkind!' roept, dan is dat heel lief mam, maar dat is ook heel irritant."

Soms luister ik naar mensen hun gesprekken en kan ik maar niet begrijpen waar het over gaat. Als ik deze zin zou horen zou ik dat heerlijk vinden, je weet direct wat voor mensen zijn, wat ze van elkaar willen en waar de spanning zit. In het theater is dat net zo lekker, daar luister je immers ook naar vreemden. 

Daarnaast word ik erg blij van de reeks B's in deze zin, ik beeld me dan helemaal het plezier in waarmee iemand dat op het podium eruit kan gooien. Bovendien bevat de zin de woorden 'stralend engelenkind', een uitspraak van mijn lieve moeder die een eeuwige inspiratiebron voor mij zal zijn. 

"Je kijkt omhoog en ziet heel ver, heel klein, de oude dingen die je deed, maar die je de laatste tijd de moeite niet meer waard vond. Want je was op andere dingen. En die oude dingen waren braaf, saai en niet meer uitdagend genoeg voor je. Je was ze ontgroeid. Je stond daarboven. Maar nu lijken die oude dingen zo mooi…"
 
Deze zinnen zijn mij dierbaar omdat ze gaan over jezelf te goed vinden voor bepaalde dingen die je vroeger deed. Dat kan komen door een (nieuw) imago dat of status die je jezelf aanmeet en niet bij die oude dingen past. Uiteindelijk merk je dat die dingen van vroeger toch echt prachtige dingen zijn en dat het dom van je was om ze links te laten liggen.

“Ik heb geen zin meer, maar ik wens jou veel plezier! En de tramchauffeur verdween uit het vizier…”  

Ik hou ervan om dingen net een beetje op een dichterlijke manier te schrijven. Dat maakt het een stukje interessanter. Het mooie aan toneelschrijven is dat het niet realistisch hoeft te zijn! Ik hou van deze zin omdat je bij schrijven voor theater alles mooier kan maken dan het eigenlijk is. Als je dan iets op een leuke manier opschrijft, maak je een super alledaagse situatie opeens heel spannend!

"Welke stem in de ruimte vraagt om herinnert te worden?"

Ik geloof dat mijn lichaam niet alleen van mij is maar dat ik het deel met hen die voor mij is gekomen. Ik heb kracht en wijsheid meegekregen van mijn ouders maar ook pijn en verdriet wat niet altijd direct van mij is. Om te luisteren naar de stemmen in de ruimte betekent om hen te eren die voor mij zijn gekomen en te helen. Niet alleen mijzelf maar ook zij die voor mij en na mij zullen komen.

“Ze had wat tijd nodig om zichzelf te worden want dat had ze nog nooit gedaan” 
 
Dit is mijn dierbaarste zin omdat het zo persoonlijk is maar tegelijkertijd geschreven is voor iedereen die zich daarin kan vinden. Het is een zin die mij heel veel rust geeft omdat iedereen voor het eerst zichzelf wordt en iedereen aan het zoeken is dus dat het oké is als je daar wat tijd voor nodig hebt. 

"omdat voor jouw plannen slechts suggesties zijn, Slechts zien-we-nog-wel's, Slechts als-ik-het-dan-zie-zitten"

Dit is mijn meest dierbare zin omdat op het moment dat ik hem schreef ik al een soort opluchting voelde dat ik het gevoel had verwoord. Het gaat namelijk over een vriend die heel vaak plannen op het laatste moment cancelde, en mijn frustraties op papier zetten hielp. Ook komt deze zin uit de gastles Spoken Word en die les heeft mij zo erg geïnspireerd! Ik ben sinds dien veel aan het experimenteren met spoken word en heb me er in verdiept en de hele les heeft me veel inspiratie gegeven, dus ook daarom is de zin me dierbaar.

“Hoe ouder ik word, hoe jonger ik jou zie”

Deze zin is dierbaar voor mij omdat ik deze zin persoonlijk ook zo ervaar. Ik merk dat hoe ouder ik nu word, en hoe meer afstand ik krijg van mijn ouders omdat ik bijvoorbeeld niet meer thuis woon. Hoe meer ik ze als individuen zie.

Ik zie mijn ouders nu vaak ook als mijn vrienden in plaats van alleen als mijn ouders.

"Beetje, theetje?"

Dit is mijn favoriete zin, omdat het gekke zin is, maar tegelijkertijd ook heel normaal aanvoelt. De zin voelt denk ik normaal aan door de rijm. 

Daarnaast is mijn favoriete zin, omdat deze zin het einde is van een van mijn favoriete dialogen die ik heb geschreven.