Ontmoet de Bellevue Junior Schrijvers 23-24

De Junior Schrijvers stellen zich aan je voor door middel van hun dierbaarste zin, die zij schreven tijdens dit traject.

“Het liefst zou ze haar gevoel net zo goed organiseren als vlechtjes voor een wasdag.” 

Het is een simpel concept: vlechtjes dragen de dag voor je je haar moet wassen (if you know, you know). En toch ontstond er bij mij direct een visualisatie, met laagjes haar (of gevoel) die om elkaar heen vlechten om nog één dag door te komen. Om vervolgens met schuim te worden omringd en weer even vooruit te kunnen. De rijke verbeelding en het gevoel dat deze zin bij mij oproept maakt het mijn dierbaarste zin. 

Ro:        Kan ik niet mee?  
Dood:   Ik was niet onderweg naar jou. 
Ro:          Ik wel naar jou.  
Dood:    Ja.  
Ro:           Ja. 

De tekst waar dit stukje uit komt, is mij heel dierbaar. Ik weet niet zo goed waarom. Of misschien wil ik dat vooral ook niet onder woorden brengen, want daardoor breekt de magie vast een beetje af. Dus hier zullen we het mee doen: een dierbaar stukje tekst.  

“Voorlopig blijf je nog even mijn van steen gemaakte hart.”

Dit beschrijft precies voor mij hoe het voelt om als ontdekkende theaterstudent door het leven te dwalen. Soms moet je het hart even uitzetten om zo tot hele ander uitkomsten te komen. Ik schrijf en leef vanuit mijn hart, als mijn hart gebroken is kan ik niet meer schrijven dus moet hij soms uitstaan om door te kunnen gaan.

“Ik wil dan het licht zijn die een kerstboom zo mooi maakt en iedereen een zo fijn gevoel geeft. Misschien wil ik ook wel mij zijn; de versie die ik nu ben op dit moment.”  

Deze quote is voor mij belangrijk, omdat ik vroeger eigenlijk altijd iemand anders wilde zijn. Nog steeds eigenlijk wel. Dan wilde ik die beroemde popster zijn, mijn klasgenoot die zo veel vrienden leek te hebben of ik wilde ouder zijn dan ik op dat moment was. Laatst kwam ik er (tijdens het schrijven van een tekst) achter dat door te wensen dat ik iemand anders ben, ik minder dankbaar ben voor wat mijn leven nu zo mooi maakt. 

“De lucht word vies als jij iets zegt. 
De lucht word dik als jij niets zegt. 
Een luchtig hoofd, had ik dat maar, maar niet zoals die van jou want die werkt nogal slecht.” 

Dit stukje tekst is slechts het begin van een van mijn serieuzere teksten. In het schrijversproces schreef ik voornamelijk op de grap en ik werkte daar ook echt naar toe, pas later realiseerde ik mij dat dit niet altijd hoeft en dat fragiliteit juist ook heel fijn is om te lezen/horen/schrijven is. Dit is een van mijn weinige serieuze teksten en daar kreeg ik inplaats van een lach ook een hele mooie waardevolle reactie op. Deze tekst heeft mij geleerd om mij meer kwetsbaar op te durven stellen. 

"En elke keer probeer ik op te letten en soms stel ik vragen en dan heb je het over specifieke wijnregios, zo'n plek in Frankrijk die bekend in mijn oren klinkt en dan zeg ik zoiets van "Oja, volgens mij ben ik daar geweest." En dan zeg jij "Oja, echt waar? Dat is mijn droom." En dan zeg ik iets van: "Ja daar was ik denk ik met mijn ex toen we met de auto door Frankrijk en Italië reden." En ik zou dan willen opscheppen over hoe goed ik kan rijden en dat ik alles reed toen, maar dan denk ik ook aan dat ik misschien niet zo over mijn ex moet praten. Maar dat maakt je niet uit - zoiets heb je wel eens gezegd - en dan vertel je alweer over hoe je op je racefiets door die regio en andere wijnregio's zou willen fietsen. En die namen noem je ook en ik probeer ze dan weer te onthouden."

Dit is een stukje uit een tekst waarin we de liefde moesten verklaren zonder het echt te benoemen, met een focus op een specifiek onderwerp. Ik, hopeloze romanticus, kon hier helemaal losgaan. Ik hoor vaak in gesprekken de poëtische ondertoon van nietszeggende zinnen. Een gesprek wat eigenlijk heel plat is, maar waar zoveel onder ligt – dat vind ik goud. In deze tekst zit iemand aan tafel met iemand anders die heel kritisch is over wijn uitzoeken. Normaal zou dit de hoofdpersoon irriteren, maar ze zijn verliefd en dan valt de helft van wat je ziet, hoort en zegt in het niet. Tegelijkertijd komt in deze tekst naar voren hoe het is wanneer je iemand al goed kent en je al weet wat voor gesprek je gaat voeren met iemand, zonder dat dat verveelt – ook een soort niet expliciete vorm van liefde. Ik kan er enorm van genieten om die kronkelende gedachtegangen uit te werken terwijl er aan de oppervlakte vrij weinig interessants gezegd wordt.