SCARBO

Met een rauwe, ongepolijste virtuositeit die je zelden ziet in het theater, laat danseres Manon Parent alle vezels in haar lichaam trillen op alle denkbare emotionele frequenties, aangedreven door een ‘onspeelbaar’ geacht pianowerk van Maurice Ravel en een muziekstuk van Claude Debussy. 

Hoe intiem kun je het krijgen? Het lijkt wel alsof danseres Manon Parent je voor SCARBO bij haar thuis heeft uitgenodigd om je een indringend kijkje te geven in haar binnenwereld. Een wereld waarin verdriet, woede, vreugde, hulpeloosheid en kracht naast elkaar bestaan, zonder filter of oordeel. 

SCARBO toont dat het mogelijk is om traumatische herinneringen onder ogen te zien zonder eraan onderdoor te gaan. De titel verwijst naar een gedicht van de romantische prozadichter Aloysius Bertrand, dat vertelt over een persoonlijke kwelduivel die de ik-figuur gezelschap houdt in doorwaakte nachten.

Op de melancholische pianomelodieën van de Franse componisten Ravel en Debussy, gespeeld door de Italiaanse pianist Gabriele Carcano in levendige interactie met de dans, confronteert Parent haar innerlijke demonen. Op het ene moment lijkt ze vrolijk op te gaan in de samensmelting met de muziek, terwijl uitputting haar het volgende moment dwingt tot de grond.

Nagesprek

op 4 juli is er een nagesprek in de zaal onder leiding van dans journalist Jacq. Algra. Zij gaat in gesprek met Ioannis Mandafounis en Manon Parent.

ENGELS

SCARBO

With a raw, unpolished virtuosity rarely seen in theatres, dancer Manon Parent makes every fibre in her body vibrate at every imaginable emotional frequency, powered by a piano piece by Maurice Ravel deemed 'unplayable' and a piece of music by Claude Debussy. 

How intimate can you get? It is as if dancer Manon Parent has invited you to her home for SCARBO to give you a penetrating glimpse into her inner world. A world where sadness, anger, joy, helplessness and strength coexist, without filter or judgement. 

SCARBO shows that it is possible to face traumatic memories without succumbing to them. The title refers to a poem by the romantic prose poet Aloysius Bertrand, which tells of a personal tormentor who keeps the first-person narrator company on waking nights.

To melancholic piano melodies by French composers Ravel and Debussy, played by Italian pianist Gabriele Carcano in lively interaction with the dance, Parent confronts her inner demons. One moment, she seems happily absorbed in merging with the music, while the next moment, exhaustion forces her to the ground.

After Talk

Dance journalist Jacq. Algra will welcome Ioannis Mandafounis en Manon Parent onstage for an after talk, Thursday 4 July.