GRANM’MA

In de intieme poppenvoorstelling GRANM’MA (‘oma’ in het Sranantongo) verbeeldt theatermaker Wensley Piqué de laatste dagen van zijn oma. Het idee hiervoor ontstond toen hij haar voor het eerst sinds lange tijd bezocht in Paramaribo. “Van het beeld uit mijn jeugd - een Hof van Eden met fruitbomen en een mooi huis - bleek weinig over. Mijn oma woonde alleen in een vervallen huisje. Maar haar levenslust was ze niet kwijt. Energiek begon ze aan elke nieuwe dag.” Wensley besloot een tijd voor zijn oma te zorgen, gedreven door een gevoel van verantwoordelijkheid en medeleven, maar ook uit nieuwsgierigheid. Hoe kun je in deze omstandigheden opstaan en de dag tegemoet treden met een lach?  

Met ingetogen poppenspel, waarin hij volledig samensmelt met zijn personage, brengt Wensley in vijftig minuten een ode aan zijn oma en geeft hij ons een intiem kijkje in haar laatste dagen. Er zit levensenergie in alledaagse handelingen als het opschudden van een kussen of de verwondering om een gasaansteker die ze te dicht bij haar neus houdt. Door de liefdevolle wijze waarop Wensley de pop bespeelt, haar uit bed helpt, een pangi (Surinaamse klederdracht) helpt ombinden en met haar door de ruimte danst, zien we ook een kleinzoon die zijn oma begeleidt in haar laatste levensfase.  

NRC ★★★★  
“Performer Wensley Piqué brengt met de poppentheatervoorstelling Granm’ma een intieme ode aan zijn grootmoeder” 
 
De Volkskrant ★★★★  
"Een warme en intieme voorstelling die ondanks de eindigheid van oma's leven ook feelgood is" 
 
Theaterkrant Keuze van de criticus 
“Ik zag hoe een hele zaal vergat dat die oma een pop was. In handen van Piqué kreeg ze de hele zaal doodstil” 

ENG

In the intimate puppet show GRANM'MA (Sranantongo for 'grandma'), theatre maker Wensley Piqué depicts his grandmother's last days. The idea for this play arose when he visited her in Paramaribo for the first time in a long time. “There was little left of what I remembered as a Garden of Eden with fruit trees and a beautiful home. My grandmother lived alone in a run down little house. But she hadn't lost her zest for life. She started each new day full of energy.” Wensley decided to take care of his grandmother for a while, driven by a sense of responsibility and compassion, but also out of curiosity. How does one get up every morning in these circumstances and face the day with a smile?

With gentle puppet play, in which he completely merges with his character, Wensley pays a 50 minute tribute to his grandmother, giving us an intimate glimpse into her last days. The will to live shines through in everyday actions like fluffing a pillow or marvelling at a gas lighter that she holds a bit too close to her nose. The loving way in which Wensley plays the puppet, helps her out of bed, ties her pangi (Surinamese traditional costume) and does a little dance with her, shows us a grandson who accompanies his grandmother in her last phase of life.