De Stoelen

Een negentigjarig stel gaat op een plek omringd door water, ver weg van de buitenwereld, haar einde tegemoet. Tot elkaar veroordeeld en geconfronteerd met hun eigen sterfelijkheid kijken ze in verwarde vlagen terug op het bestaan. Samen proberen de oude mensen te ontsnappen aan de verveling en de angst betekenisloos te zullen sterven. Ze spelen.

Jessie L'Herminez over De Stoelen

“Met de zinloze exercitie van de bejaarde personages in De Stoelen wil ik een ode brengen aan het spel en de verbeelding, een grote bron van lichtheid in het menselijk leven. Door middel van spel is het mogelijk zelf ‘zin’ te ‘verzinnen’, dat laat dit absurdistische stuk volgens mij zien. Is geluk een kwestie van je bewustzijn sturen en de dingen anders bekijken? Of dreigt hier ook een groot gevaar? Waar ligt de grens tussen fantasie en waanzin, tussen het leven lichter maken en denken ‘verlicht’ te zijn?

Ook laat Ionesco’s tekst mooi zien hoe spel ten grondslag ligt aan een cultuur: het construct van maatschappelijke gedragscodes, hiërarchieën, normen en waarden. Als we dit kunnen en durven zien, kunnen we de spelregels ook veranderen. Graag daag ik mensen uit tot een spelende levenshouding.”