Ode aan de Minnares

Ik ben er app ik. Een deur klikt open.
Geruisloos stuif ik met drie treden tegelijk omhoog.
Als ik bij de vierde aankom staat de deur op een piepklein spleetje van licht.
Ik glij naar binnen. En bevries tegen de deur aan.
Lippen stijf op elkaar. Ogen dicht.
Zacht en behendig de deur in het slot. Klik.
Als ik mijn ogen open staat hij daar. Krullenbol.
Zoete Babylucht. Een warm en welkom huis. 
Ik grinnik om een kunstwerk aan de muur. Ze heeft smaak.

Een autobiografische monoloog over kokende lava, ware liefde en onbedwingbare aantrekkingskracht. Tongen bij de glasbak en dan taffes eenzaam terug fietsen naar Noord. Domme trut, domme domme trut, waarom doe je dit?

 IN DE PERS 
"Linda Lugtenborg onverbloemd over vrouwelijke seksualiteit." Parool
"In sprankelende straattaal vertolkt ze een bevrijdend wellustige jonge vrouw" De Groene Amsterdammer
"Vurig verslag van een minnaressenleven." Theaterkrant
"Ode aan de minnares schakelt snel tussen lief, geil, woedend en eenzaam." NRC
"Een onbevreesde vrouw op het podium die zich vol sarcasme door het leven slaat." De Volkskrant
"Ze kan zeer aanstekelijk vertellen en goed acteren." Scenes 

 SMOEZEN MET... 
"Mensen oordelen heel snel over een minnares. Ze is al gauw een hoer met daddy-issues. Dat kan. Maar ondertussen heeft de ‘duivel’ natuurlijk ook een verhaal. En elk verhaal is anders", aldus Linda Lugtenborg. Lees hier het volledige interview. 

 PODCAST 
Beluister een fragment uit de voorstelling en een interview van regisseur Jan Hulst met Linda Lugtenborg: